Deo zbornika Uvod u softversko inženjerstvo

Višeslojna arhitektura

Sredinom 1990-ih godina, kada su aplikacije u preduzećima postajale sve složenije i izvršavale se na računarima nekoliko stotina ili hiljada krajnjih korisnika, klijentska strana u tradicionalnom dvoslojnom klijent-server modelu predstavljala je problem koji je sprečavao izmene i proširenja iz više razloga:

• zahtevana je znatna količina resursa na klijentskoj mašini kako bi se aplikacije uspešno izvršavale, uključujući procesorsku snagu, prostor na disku i RAM memoriju;
• poslovna logika je bila distribuirana između servera i klijentskih mašina što je otežavalo ažuriranje aplikacije;
• značajni administrativni napori su bili potrebni na klijentskoj strani;

Troslojna arhitektura

Varijacija dvoslojnog modela koja je rešila problem skalabilnosti u velikim sistemima pojavila se 1995. godine. Nova arhitektura sastojala se iz tri sloja (tier), od kojih se svaki mogao nalaziti na drugoj platformi. Ovi slojevi su:

• prezentacioni sloj koji je smešten na računaru krajnjeg korisnika - klijenta;
• sloj poslovne logike i obrade podataka koji je smešten na serveru (aplikativni server);
• sloj za pristup podacima koji je smešten na serveru baze podataka;

Prednosti troslojne arhitekture su brojne:

• smanjenje troškova za hardver klijentskih mašina;
• zbog izdvajanja poslovne logike, kojoj pristupa veliki broj korisnika, na poseban sloj u vidu aplikativnog servera, ažuriranje i održavanje aplikacije je centrirano. Ovim se eliminiše problem distribucije softvera koji je bio prisutan u dvoslojnom klijent-server modelu;
• sa dobijenom modularnošću moguće je lako zameniti neki od slojeva bez uticaja na ostale;
• balansiranje opterećenja je mnogo lakše usled razdvajanja poslovne logike od servisa baze podataka;

Izvor: Zdravko Ivanković i Dejan Lacmanović, Softversko inženjerstvo 2 (skripta), Tehnički fakultet Mihajlo Pupin, Zrenjanin